கவிதையின் கண் 010

கவிதையின் கண்

ஒரு கவிதை படிக்கிறோம். உடனே மனம் எளிதாகிறது அல்லது கனக்கிறது. ஏன் அப்படி ?

யாரோ ஒருவனின் ஒருத்தியின் வாழ்க்கையை அல்லது வாழ்க்கையின் ஒரு பக்கத்தை தான்  ஒரு கவிதை பேசுகிறது. அப்படி பேசும் கவிதையின் மௌனம் தான் இங்கே ஆச்சர்யம். ஒரு கவிதை சொல்வதை ஒரு நட்பு சொல்லும்போது நமக்கு மிகவும் பிடிக்கலாம் அல்லது பிடிக்காமல் போகலாம். அது அந்த நட்பிடம் நாம் வைத்திருக்கும் நட்பின் அளவிற்கு தக்க மாறுபடும். ஆனால் ஒரு கவிதை அப்படி அல்ல. அது ஒரு virtual நட்பு. அதை எழுதியவன் எழுதியவள் பற்றி நமக்கு தெரியாது. அல்லது முழுக்க தெரியாது. ஆதலால் அவர்கள் non definable identity புள்ளியில் இருந்து கவிதையை நமக்கு அளிக்கிறார்கள். நாமும் கண் மூடிக்கொண்டு அந்த கவிதையை வார்த்தைகளால் நுகர்கிறோம். என்ன ஒரு அழகான பரிமாற்றம் இது ? !

தேசம் கடந்து சில கவிதைகள் நம்மை ஆளும். எழுதியவனின் வளின் பெயரை தவிர நமக்கு ஒன்றும் தெரியாது. ஆனால் அவனின் அவளின் வாழ்க்கை முறையை நாம் உள்வாங்க ஆரம்பிப்போம். அவனின் அவளின் சோகம் நம்மை தாக்கும். உற்சாகம் நம்மை தொற்றிக்கொள்ளும். அவனுக்கென்று இருக்கும் சில சுவாரஸ்யங்களை நாம் ரசித்து சிரிப்போம்.

ஒரு கவிதை நம் எண்ணத்திற்குள் விழுந்து விட்டால், மீண்டும் எழுந்து வெளியே செல்ல வாய்ப்பில்லை. அதுவும் பிடித்த கவிதை என்றால் …உயிர் இருக்கும் வரை, எண்ணங்களுடன் இணைந்து இருக்கும்.

“நகர்ந்த எறும்பை
கொன்றேன் …
மகன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்”

என்ற கவிதை உள்ளே என்னவோ செய்யும்.